5. Ciężar dowodu (onus probandi)

W myśl sentencji łacińskiej, przyjmuje się zasadę, że do dowodu zobowiązany jest ten kto twierdzi, a nie ten, kto przeczy (ei incumbit probatio qui dicit non qui negat) . Czyli- uzasadnienie jakiegoś faktu spoczywa na stronie, która wyciąga z niego określone skutki (np. prawne).
W praktyce oznacza to, że osoba która wygłasza jakieś zdumiewające, niezwykłe twierdzenie, nazwijmy je „twierdzeniem A”, musi przekonać do niego zarówno ekspertów danej dziedziny, jak i społeczeństwo. Musi wykazać że „twierdzenie A” posiada większą słuszność od tego, które przez większość ekspertów jest akceptowane.
Jeżeli to przedsięwzięcie się uda, wówczas ciężar dowodu spada na tych którzy nie zgadzają się z „twierdzeniem A”. . Przykładem są dzieje np. teorii Darwina bądź teorii Einsteina. Na ewolucjonistach bowiem przez ponad 50 lat po Darwinie spoczywał ciężar dowodu , obecnie, do dowodu zobowiązani są rzecznicy teorii nie-darwinowskich, np. kreacjoniści.
Jakie to ma jednak zastosowanie? Otóż, jeżeli telewizja pokazuje nam kręgi zbożowe, jeżeli krąży pogłoska że lądowanie na księżycu nie miało miejsca lub jeżeli uważa się, że choroba nowotworowa jest wywołana słabym „naenergetyzowaniem” któregoś czakramu- to należy to UDOWODNIĆ. We wszystkich tych przypadkach ciężar dowodu spoczywa na osobach które dla wyjaśnienia tych zjawisk powołują się na istnienie UFO, teorii spisku lub tajemniczych energii, natomiast ci, którzy zadowalają się „naturalistycznym” tłumaczeniem tych zjawisk wcale nie są zobowiązani do usprawiedliwiania swojej niewiary! Czy się to komuś podoba, czy nie- tak właśnie funkcjonuje nauka . Ktoś naturalnie może powiedzieć że jego „pseudonauka” rządzi się nieco innymi prawami (jak np. czynią to homeopaci), jednakże w takim wypadku niech nie podaje do publicznej wiadomości wzmianki, że coś jest „naukowo udowodnione”, tylko niech raczej poda wzmiankę iż to jest „pseudonaukowo udowodnione”.